Dose Espresso {kawiarnia}

No więc... Nie ma to jak kawa. Niektórzy po prostu mają na nią mega fazę i kochają ją za samo istnienie. Tak jest w przypadku Charlotte. I wszystko byłoby idealnie gdyby nie to, że jest tu strasznie nudno. Niby kawiarnia najlepsza, multum klientów, a i tak nie ma z kim porozmawiać. Wszyscy wyłącznie dyskutują między sobą, siedzą, piją kawę, no i to tyle. A jak ktoś Cię Nadepnie, to nie przeprosi, gdzie tam. Totalny brak wychowania i szacunku dla cudzych kończyn. A koniec końców i tak wychodzi na to, że to, że akurat tam stałaś, a ktoś Cię nadepną, to i tak twoja wina.
Na szczęście zawsze jest coś, co poprawia nam humor i uśmiechamy się na samą myśl o tym. Kawa jest taka cudowna, ten zapach i smak. Mmmmm... I od razu człowiekowi lepiej na duszy. Ale nie ma co narzekać. Życie jest piękne i taaakie cudowne. Aż nie wierzę, że to napisałam.
Ale wracając. Charlotte siedzi wśród tych, jakże bogatych ludzi i oprócz zastanawiania się o kawie i jak zwykle tania, to jeszcze myśli o Krzyżakach, bo dla niej to niepojęte, że ktoś może być tak przebiegły i mściwy. I oczywiście całym sercem współczuje Danusi.
Nie ma to jak oczekiwanie na jakąś rozmowę i towarzystwo.

Tak w zasadzie Bai nie wiedziała, po kiego grzyba przyszła do tej kawiarni.
Aha, po kawę.
Baileys nie lubiła kawy. Ale za to Łiski ją kochała (Kawę, nie Bai. Chociaż nie, ją też, w końcu to siostry). I jak to u bliźniaczek bywa, Daniels spędzały ze sobą w dzieciństwie prawie 24 godziny na dobę. Były nierozłączne. I mimo, że Baileys nie lubiła kawy, pod wpływem Łiski (Na której osobistej liście najlepszych napojów ever espresso zajmuje 2 miejsce zaraz po whisky) nauczyła się ją pić. I jakoś jej zostało.
Daniels podeszła do kasy, i poprosiła rudą sprzedawczynię o espresso lungo. Na wynos.

Wow. Sorry, że tak długo ale nie miałam ani czasu, ani weny.
Ale przechodząc do tematu, który miał być tym odpowiednim. To Charlotte siedzi w tej kawiarni i pije tę pyszną, cudnie zrobioną, wyśmienitą kawą. A kiedy tak siedzi i myśli o wszystkim i o niczym, to dochodzi do wniosku, że dobrym pomysłem byłoby sprawdzić czy jej przyjaciółka w końcu dotarła, czy dalej zagubiona w akcji. I po jakiś 5 minutach od wymyślenia tego oryginalnego pomysłu przechodzi do wykonania go. Wiem, że opisywanie tak każdej czynności jest mega nudne i głupie, ale ja naprawdę nie wiem czemu robię z niej taką niemyślącą idiotkę. No ale bywa. Więc się rozgląda i taki szok, Bailes tam siedzi! Wow, ale zapłon. W przyspieszonym tempie x3 kończy swoją kawę i z przeogromnym bananem na ustach zmierza w kierunku swojej friend. I co może zrobić mała Charlotte. Zasłania jej oczka (Ja nie wiem jak Bailes z nią wytrzymuje).
- Zgadnij kto to! Albo lepiej nie zgaduj, bo jak zgadniesz źle to i mnie i Tobie będzie przykro, a później innym ludziom, którzy nas zobaczą. Im też będzie smutno. I tak tę smutne koło się zamyka. To straszne. Ile smutku i żalu jest na świecie. Ludzie sami muszą się zmagać z tymi problemami i negatywnymi uczuciami. A tak w ogóle to jeszcze nie zgadłaś, ale masz nie zgadywać. No nieważne. To ja! Charlotte. Dziwię się, że jeszcze nie zgadłaś. Znaczy znając życie, to pewnie już zgadłaś. Kurcze. Znowu się rozgadałam bez sensu, ale tak się cieszę, że Cię widzę. No... To co tam u Ciebie? Samopoczucie i w ogóle. - I Charlotte teraz łapie oddech, bo swoją kwestię mówiła jak najszybciej mogła.
(Wiem, Aniu, że masz ochotę mnie teraz porządnie uderzyć w tę łepetynę).

Załóżmy kilka rzeczy:
1.Daisy i Robert bezpiecznie dotarli do kawiarni, a przez bezpiecznie rozumiemy, że nie zostali napadnięci przez psychopatę, nie zaczęła ich gonić sfora dzikich psów (bo też skąd dzikie psy miałyby się znaleźć w centrum Londynu?) ani nikt im niczego nie ukradł. Można jedynie dodać, że wiele osób spoglądało na nich z zainteresowaniem. Dlaczego? Bo razem wyglądali po prostu cudownie, jak dwa szczeniaczki albo Angelina Jolie i Brad Pitt.
Chociaż nie wiem, czy Brad Pitt jest aż tak przystojny? A Angelina aż tak ładna?
2.Daisy poznała imię Roberta, a Robert poznał imię Daisy. Wspomnę, że Robertowi spodobało się imię dziewczyny.
3.Para (czy mogę ich tak nazywać?) zajęła stolik w dogodnym miejscu i Robert złożył już zamówienie. Sam zamówił sobie espresso (jak prawdziwy mężczyzna, przecież nie będzie pił karmelowego macchiato!). Nie wnikam w to, co zamówiła jego towarzyszka. Herbatę? Kawę? Gorącą czekoladę? Wodę? Szalik, oświeć nas!
A teraz, skoro założenia zostały już spisane, można przejść do aktualnej sytuacji.

-Studiujesz coś, Daisy?-zapytał. Wymawianie jej imienia sprawiało mu wręcz psychopatyczną przyjemność, ale co mógł na to poradzić? Podobało mu się jej imię, a jego ojciec już dawno mu uświadomił, że zwracając się do kogoś po imieniu sprawia, że druga osoba czuje się ważna, doceniona i skupia większą uwagę na swoim rozmówcy.
#PolityczneTriki
W tym samym czasie układał sobie listę następnych pytań, które chciał jej zadać. Jak na razie postanowił pominąć kwestię jej adresu i numeru buta, ale przeszło mu to przez głowę.
Wszystko
W
Swoim
Czasie
Przepraszam, ja nie wiem, co ja tu wyczyniam, pisanie tego posta przy Dance Moms lecących w tle to naprawdę zły pomysł, stoczyłam się.

3

Gdyby Daisy należała do moich standardowych postaci, pewnie ćpała by teraz yerbę tego nie można już nazwać piciem, to jest uzależnienie, ale że Daisy jest zupełnie różna od tych pozostałych panienek, to pije aktualnie ZWYKŁĄ herbatę z cytryną, dla mnie to jest niewyobrażalne cierpienie, jest mi jej niezwykle żal, ale co zrobić dziewczyna nie jest świadoma istnienia takiego napoju jak Yerba Mate, a jeśli jest, to kojarzy jej się z jakimś lekiem.
Robert i Daisy na pewno nie wyglądali jak Victoria i David Beckham, bo Daisy nie mogła przestać się uśmiechać, a zobaczyć uśmiechniętą Vic jest sukcesem.
Gdyby Daisy była moją standardową postacią, pewnie studiowałaby coś o czym mam przynajmniej minimalne pojęcie, niestety nie może tak być więc... niech lepiej nie rozmawiają o studiach.
-Filologię francuską -powiedziała, nie dodając, że wieczorowo, bo w dzień jest zbyt zajęta pracą.- A ty?
Nie było to jedynie pytanie zadawane przez grzeczność, była ciekawa jego osoby, kim jest, czym się interesuje stalker, wydawał jej się taki... tajemniczy...
...i jednocześnie uroczy...

Do kawiarni wszedł wysoki chłopak z wielką torbą na laptopa, która majtała mu się przy nogach. Zdjął komiczną, hipisowską czapkę, kiedy poczuł na sobie spojrzenia zdegustowanych, szarych ludzi. Społeczeństwo już od dziecka miało z nim niemały problem, począwszy od czasów, kiedy umiłował sobie chodzenie w różowych ubrankach. Później zapach, którego nie maskował nawet najlepszy Calvin Klain od razu przekreślał "pierwsze dobre wrażenie". Tak było i tego pochmurnego dnia, ponieważ Severian (nie Sev, to przypadek, przysięgam.) postanowił zainspirować się otoczeniem, wyostrzając zmysły. Siadając do stolika, z kieszeni oldschool'owej kurtki wypadła mu lufka, która rozbiła się na drobne kawałki. Przygryzł wargę, powstrzymując głupi uśmieszek i zaczął zbierać małe szkiełka z powrotem do kieszeni.
– To niezłe puzzle. – Patrzył na niektóre kawałki dłużej.

Podajesz mi do rąk narzędzie, z rąk twoich tedy pragnę przyjąć śmierć i przyjmuję ją! Wypytałem dobrze służącego. Drżałaś, podając mu je, nie rzekłaś słowa pożegnania! Nie rzekłaś… biada mi!
Sally przysunęła dłoń do twarzy aby nie wybuchnąć śmiechem. Cóż... romantyzm z pewnością nie był jej ulubioną epoką bo nie zna Słowackiego eh, a młody Werter już od dwóch godzin męczył ją niemiłosiernie. Zachciało jej się być wykształconą osobą. Gdy już uspokoiła się i wzrokiem wróciła do lektury, biorąc łyk kawy, która zdążyła już wystygnąć, usłyszała dźwięk tłuczonego szkła, ale to nie był dźwięk takiego szkła jak szklanka to było inne szkło! Ponownie podniosła wzrok i przyjrzała się sprawcy całego zamieszania. niestety, nie był to Daniel Radcliffe, ani też sam wielki Harry Potter. Przyjrzała mu się, absolutnie nie przejmując się tym, że ktoś może zobaczyć że się na niego gapi jak głupia, ale co ona poradzi, że ten człowiek wydał jej się cholernie interesujący, wśród tego całego nijakiego londyńskiego tłumu?

Gdy kelnerka podeszła przyjąć zamówienie (nie wiem, czy tak tu jest, ale improwizujmy), Severian natychmiastowo wyprostował się jakby przyłapany przez rodzica za coś nieodpowiedniego.
– Poproszę...kawę. – Kelnerka przewróciła oczyma, to było najgorsze rozpoczęcie, jakie mogła usłyszeć w kawiarni, w której podawali głównie kawę.
– W takim razie jaką?
–Miłą w degustacji, hmm... – Podrapał się po niechlujnym zaroście. – Na pewno musi posiadać mleko, łagodzące naturalną gorycz kawy i cukier, ale poproszę ksylitol, bo w rodzinie genetycznie przekazujemy cukrzycę. Trzeba uważać – dopowiedział szeptem ostatnie słowa.
Gdy kelnerka odeszła spojrzał na dziewczynę, która dla jego "przedstawienia" opuściła wzrok z klasycznego dzieła niemieckiej literatury.
–To zostaje między nami i Werterem oraz nie przekracza progu tej przestrzeni. – Mrugnął do niej, chociaż po wiadomej substancji zrobił to dwiema powiekami, po czym uśmiechnął się sam do siebie.

Zacznijmy od tego, że w aktualnej sytuacji, nawet takie widowisko jak rozbicie niewiadomego pochodzenia szkła, było wydarzeniem na miarę przyjazdu cyrku. Była okropnie wynudzona, więc podejrzewam, że byłaby w stanie zaprosić dziwnego nieznajomego do stolika [!!!] co absolutnie kłóci się z jej uporządkowaną naturą perfekcjonistki, która ma zaplanowany każdy moment swojego życia i stroni od kontaktów z ludźmi, szczególnie z ludźmi którzy wyglądają jakby poprzedniej nocy napadli na bank żeby kupić działkę kokainy czy czegoś tam jeszcze. Ale tak w sumie to w tym konkretnym momencie De von Wangol wcale nie pomyślała (jak to zazwyczaj ma w zwyczaju), że to może być handlarz żywym towarem, albo jakiś rosyjski szpieg, nie pomyślała nawet o tym, żeby mieć swoją torebkę blisko, żeby w razie czego użyć znajdującego się tam gazu pieprzowego.
-Za Wertera ręczyć nie mogę. On jest z tych co bardzo lubi paplać.

– Mówisz o paplaniu sprzed jego...– Ułożył dłoń w pistolet i pięknie zaimprowizował samobójczą śmierć głównego bohatera. – Bo jeśli słyszysz głosy umarłych, zwłaszcza bohaterów literackich, dodam nawet, że fikcyjnych, to źle z tobą istoto. – Zmrużył oczy, patrząc na nią.

Wydawała się rozbawiona, ale nie wiedział, czy było to spowodowane lekturą, nim samym, czy to tylko umysł płatał mu figle, otulony błogością wypływającą z THC. (xd) Miał wrażenie, że cisza trwała przynajmniej godzinę, ale tak naprawdę, ledwo skończył poprzednie zdanie, a z jego dość pełnych warg wypłynęło kolejne:
– Jaką kawę preferujesz? – Znów spróbował nadać swojemu wizerunkowi czegoś z amanta, ale daleko było mu do ideału.
Przeczesał gęste, ciemne włosy i wciągnął powietrze dość sporym nosem, wyczuwając swoją kawkę z mleczkiem.

W jego całej niedbałości o szczegóły, takiej jak ułożenie włosów czy dobranie kurtki do reszty stroju, było coś co strasznie ją denerwowało, a jednocześnie bawiło i intrygowało. I w sumie to nie było normalne, że ona jest AŻ tak rozbawiona (jakby to były simsy to miałaby nastrojnik "BARDZO ROZBAWIONA").
Dlaczego zapytał o kawę? Co to za pytanie?
A no tak, przecież są w kawiarni, a ona pije kawę już trzecią godzinę (zimna kawa jest najlepsza, ale nie mrożona, tylko taka którą sobie rano zrobicie a potem jak się przyjdzie ze szkoły/pracy/gułagu czeka na was jakby ktoś was kochał). Spojrzała na zawartość swojego kubka, który był już tak własciwie pusty, próbując odtworzyć swoje zamówienie.
-Mocną, bez cukru, z mlekiem dla ładniejszego koloru.

– To przecie pewne, że nic na świecie nie czyni człowieka potrzebnym, jeno miłość. A miłość do kawy to piękna miłość. Tylko ta twoja taka zimna i gorzka. – Skrzywił się, kręcąc głową zbyt intensywnie, co skupiło wzrok gości kawiarni.
Nagle wstał, wziął jedną ręką krzesło na którym siedział i z impetem postawił naprzeciw swojej rozmówczyni.
W drugiej trzymał gorący kubek, z parującym napojem. Usiadł,a minę miał poważną, jakby ktoś zabił mu rodzinę. (Wczuł się).
– Możesz spróbować...– Uniósł lekko naczynie, patrząc na nie jak na idealną Lottę – Prawdziwej, gorącej, słodkiej miłości, ale...– Spojrzał na nią przenikliwie, znów mrużąc oczy. – Tylko łyczka.

Postawił przed nią kubek i oparł się nonszalancko na krześle, chowając ręce do kieszeni.

Złapała łyżeczkę którą ułożyła dokładnie w połowie spodeczka i zanurzyła ją w kawie, nabierając odrobinę. Skosztowała i skrzywiła się. Stanowczo za słodkie! Jeśli chciałaby sobie wypić coś słodkiego to w ofercie kawiarni są przecież różne czekolady czy inne napoje które z założenia mają być słodkie. ALE KAWA MUSI BYĆ GORZKA. Musi być tak gorzka, żeby chciało się po niej umrzeć, to przecież jej główna właściwość.
Odłożyła łyżkę, upewniając się, że ponownie jest dokładnie w połowie, wzięła łyk swojego napoju i gdy przeszedł jej sok związany z ilością cukru, odłożyła Wertera na bok.
- To jest okropnie słodkie! Jak można coś takiego pić?

– Odrzuciłaś moją miłość, kobieto bez serca! – Zdziwił się, że dziewczyna nie lubi wysublimowanej słodyczy ( no dobra, dowalili mu tam z cztery łyżeczki).
Chłopak spojrzał na wielki zegar, umieszczony na ścianie nad głową dziewczyny. Chwilę zajęło mu odczytanie prawidłowej godziny.
– Muszę wracać do wydawnictwa. Miło się rozmawiało z tobą, czyli? – Super elegancko zapytał o personalia ślicznotki, która pedantycznie odkładała łyżeczkę dokładnie na środek spodeczka.
Wstał i założył dziwną czapkę, która ukryła ten nieład na głowie.

jejku  łyżeczki ja bym za to zabiła
Powiedzmy sobie, że w tym momencie Sally utraciła podstawową cechę Sally, czyli jej całe popierdolenie i nieufność w stosunku do ludzi. Jasne że mogła podać fałszywe dane, pewnie nigdy więcej go nie spotka, na co szansa w jednym z największych europejskich miast jest całkiem spora. Ludzie pojawiają się tu, żeby po chwili być gdzie indziej (chodź trudniej stąd uciec niż z takiej Francji), jebane wyspy. Powiedzmy sobie szczerze. Nie chciała, żeby wychodził. Był dla niej całkiem dobrym sposobem na odstresowanie się i wyrwanie się z tego całego czytanka. Ale przecież nie powie mu ej zostań, chcę się jeszcze trochę pośmiać.
- Sally, Sally Wangol.
Fun fact, Sally lubi skracać swoje nazwisko, żeby nie brzmiało tak jakby była w kolejce do tronu brytyjskiego (a jest!)

– Całkiem ładnie, może kiedyś złapiemy się na jakiejś kawie. – Uśmiechnął się delikatnie. – Przyniosę ci wtedy ciekawszą pozycję – dopowiedział na odchodnym, złapał za torbę z laptopem i wyszedł. Wychodząc z kieszeni wypadła mu kolejna lufka, ale zaaferowany przemiłym spotkaniem, nawet nie zwrócił na to uwagi.