Old Truman Brewery {galeria handlowa}

Biedny, niczego nieświadomy Ajerkoniak ucieszył się NIESAMOWICIE z możliwości spędzenia czasu ze swoją ulubioną brytyjską znajomą. Mimo tego, że nie uważał ją za nie wiadomo jak piękną, to dało się przeżyć. Mogła poszczycić się 5/10, to i tak dużo, najwięcej ma jego mama 6/10, głupi bachor. Nie pomyślał o kolejnych pewnie przerażających rzeczy, jakie spotkają go tylko i wyłącznie dlatego, że nie mógł spokojnie siedzieć na polach pomarańczy, szpanując swoimi pięknymi ząbkami (na ząbkach się jego zalety kończą).
- Ach, więc mi amore idziemy do twojej la casa! - powiedział, po czym ponownie złapał jej ramię i pewnie wyszli, więc Kasiek ładnie napiszesz już u Winchesterów, prawda?


A Leilla na chwilę spuściła Margaery z oka i ku jej zdziwieniu, już jej nie było. O bożena! Tylko nie to, to się źle skończy, nie wiadomo, gdzie ten dziwny Hiszpan ją zabierze! Takim nie można ufać, jeszcze ją wywiezie na jakąś kolonie hiszpańską w Ameryce Południowej i będzie kazał zbierać Margaery banany.
MARAGERY NIE MOŻE PRACOWAĆ.
- Gdzie oni się podziali?

Święta, święta i po świętach.
Luty zaczął się dość przyjemnie, właściwie Leilla nie zauważyła, że się zaczął. Styczeń upłynął spokojnie na potajemnym łamaniu postanowień noworocznych i codziennym bieganiu po zmroku do cukierni za rogiem.
Bezsensu, po co sobie coś postanawiać jeśli potem i tak się łamie wszystko? Nie łatwiej byłoby żyć jako osoba bez celów życiowych, która nie stawia sobie wymagań? Pewnie tak, ale niestety Leilla nie byłaby w stanie żyć bez stawiania sobie coraz to wyżej poprzeczki.
Oczywiście, że święta były czasem dostawania różnorodnych prezentów, a Leilla dostała ich tyle, że co najmniej do czerwca powinna dać sobie spokój z zakupami, niestety dostała tyle pieniędzy, bonów podarunkowych, że w końcu jej portfel był cięższy od torebki, więc zakupy stały się koniecznością.
Po wydaniu połowy swojego majątku poszła na kawę do Starbucksa, przypomniało jej się, gdy siedziała sobie przy stoliku z tym.. hmm. Jak mu tam było... jakoś tak nie ma pamięci do imion.
Styczeń miał wiele pozytywów, jak na przykład to, że ani razu nie widziała Leona! Praktycznie zapomniała już o akcji z grudnia, właściwie to nie. Bo dalej zupełnie go nie rozumiała, jednocześnie nie ciągnęło ją do wyjaśnienia tej sprawy. Bo w końcu to nic nie znaczyło.
teraz razem z kawą sprawdzała wiadomość w swoim pięknym telefonie, który o dziwo nie był stłuczony Nowy? Nie, wyprany w perwolu!...

Leon zapomniał jak to jest chodzić po dworze w kurtce, w końcu tak to się kończy, kiedy spędzasz ferie świąteczne i przedłużasz je sobie jakoś o dwa miesiące... Spoko, przecież to nic wielkiego. Lepiej moczyć tyłek w morzu, opalać się na pięknej i ciepłej plaży i latać w krótkich spodenkach niż chodzić do szkoły i wrócić do tej brytyjskiej rzeczywistości...
Dlatego, kiedy w końcu wrócił do swojej willi, nie mógł wytrzymać tam ani chwili dłużej z matką, która ciągle mówiła mu o Rosemary. Ile można słuchać jednego i tego samego? Jest w domu pół dnia, a zdążył usłyszeć pięćdziesiąt razy, czego to jego narzeczona(?) nie zrobiła.
W taki właśnie sposób, wziął swoje sportowe autko, Noelie i pojechali do galerii. Kiedy dziewczyna przemierzała dziesiąta lub osiemdziesiątą sukienkę z kolei (kto by tam liczył?) stwierdził, że ma dość i wyszedł. Stwierdził, że nie przeżyje oglądania kolejnej sukienki bez porcji kawy. Dlatego, poszedł, kupił i już miał wracać, ale coś (lub ktoś) odwrócił jego uwagę.
Dobra, przyznaję szczerze (i Leon też), że chęć spędzenia czasu w kraju bez śniegu (Było polsze wybrać) była jednym z powodów, dla których nie wracał przez długi czas. Ale był jeden, o wiele większy problem. Nazywał się Leilla Carter. Tak, tak. Parker wyjechał, bo musiał sobie przemyśleć kilka rzeczy. I chciał zapomnieć o pięknych oczach Carterówny... Ale to pominę.
Dlaczego tak bardzo nie chciał jej dzisiaj spotkać? I dlaczego tak bardzo chciał właśnie się ze sobą kłócić, że jednak krótka wymiana zdań to nic takiego?

Leilla miała zawsze słabą pamięć do imion, mijała ludzi na ulicy, mówili jej cześć a ona udawała, że pamięta.
Przez jej życie przewinęło się zbyt wiele osób, o których powinna pamiętać. I zbyt wiele o których powinna zapomnieć. Nie wiedziała do jakiej kategorii może zaliczyć Parkera. Tego starszego ale nie tego najstarszego, bo o tym młodszym już nie pamięta. W końcu najbardziej odpowiednie byłoby wykreślenie jego nazwiska z życiorysu i życie z przekonaniem, że nigdy nie było żadnego Leona.
Ale to byłoby łatwe! Zbyt łatwe.
Kawa to skarb, ciekawe kim był pierwszy człowiek, który napił się kawy, jak zareagowało na niego jego środowisko, mieli go za dziwaka? Kto genialny wymyślił, że te niepozorne ziarenka po zalaniu wodą, mogą tworzyć napój bogów, porównywalny do nektaru.
Osoba ta powinna mieć pomniki w każdym miejscu na świecie! Nie ważne czy to Warszawa, Pekin czy Paryż - ten człowiek powinien być wielbiony za to, że jego wynalazek budzi codziennie miliony osób!
Oczywiście nie wszyscy korzystają z tego i potem chodzą jak Zombie wpadając na ludzi.
Zupełnie przypadkowo jeden taki wpadł na Carter, tak, że popchnął ją prosto na Leona. No ja nie wierzę, czy wszechświat ich nienawidzi?

Pogrążony w rozmyślaniach na temat panny Carter, nawet nie zauważył, co się dookoła niego dzieje. Ocknął się dopiero, gdy poczuł, że ktoś na niego leci, i przy okazji wylewa na niego dopiero kupioną kawę.  Zaczął się zastanawiać, czy ma się wściec czy... Nie, jednak wiedział, że musi być wściekły. Jednak jego wewnętrzna strona dżentelmena (którym, nie ukrywajmy, był), postanowiła sama uchronić Ktosia przed upadkiem. Ach, nawet pomógł utrzymać równowagę tej osobie. I już miał pytać, czy wszystko w porządku, ale wtedy rozpoznał osobę, która na niego wpadła i - był chodzącą bombą, która w każdej chwili mogła wybuchnąć. Dwa miesiące unikania Carter, dwa miesiące nie myślenia o niej, a kiedy wraca do Londynu ona MUSI się pojawić w jego życiu.
Kiedy był pewien, że Carter się nie wywróci odsunął się kawałek, aby spojrzeć jak wygląda... a zdecydowanie wyglądał strasznie. TA KURTKA KOSZTOWAŁA WIĘCEJ NIŻ WASZA MIESIĘCZNA WYPŁATA!
– Jesteś tak zdesperowana, że posuwasz się do tego, żeby na mnie lecieć? – zapytał, unosząc brew. Postanowił udawać, że nie jest zły. Postanowił... ale czy mu się to uda? – Było po prostu zadzwonić, skoro tęskniłaś, zamiast wylewać na mnie i siebie przy okazji całą kawę.

Leilla był a niemałym szoku, dlaczego ten człowiek musi pojawiać się i znikać? Już nie jest w stanie ogarnąć kiedy ona jest w tym powalonym Londynie, a kiedy go nie ma. Żyła sobie z przekonaniem, że go nie ma i nie będzie, więc można spokojnie chodzić nie odwracając się co dwie minuty z obawy, że można na niego wpaść. Oczywiście wypadałoby mu coś odpowiedzieć. Na szczęście głupi ma szczęście i kawą oberwała tylko kurtka Leilli, która jest czarna i super i nic na niej nie widać BO JEST SUPER.
Miała kilka opcji. Mogła udawać, że go nie poznaje i to byłoby śmieszne, po prostu przednia zabawa! No ale zawsze może zaprzeczyć, że na niego leci, BO NA NIEGO NIE LECI, zrzucić winę na niego albo na to dziwne coś co wygląda jak człowiek, a zachowuje jak zombie.
Zauważyła, że pojawił się wtedy go o nim pomyślała jednak po chwili, starała się wytłumaczyć w myślach sobie samej, że to nic, że wcale o nim nie myśli, a to był jedynie zwykły przypadek, starała się wytłumaczyć, że to normalne. No ale to nie było normalne, Leilla rzadko myśli, a tym bardziej o ludziach, których nie lubi.
Spojrzała na niego z całą tą nienawiścią, której chyba już nie czuła... przynajmniej starała się tworzyć pozory. Po chwili wyglądała bardziej jakoś tak... ej wstawie gifa, pewnie potem i tak będę to czytać 200 razy więc wolę wstawić gifa, bo lubię gify, pozdrawiam Wiktorie z przyszłości, odłóż telefon i idź spać. Tak to gif z obecnej sygnatury, ale za tydzień pewnie ją zmienię
- Nie pochlebiaj tak sobie Parker. Nie ta liga. To nie moja wina, jeśli ktoś jest winny to ty. Nie zamknęli cię przypadkiem w wariatkowie? Jakoś przez ostatnie dwa miesiące było zbyt pięknie.

– Niestety, muszę cię zasmucić – uśmiechnął się, tym swoim uśmieszkiem, którym pokazywał, że jest lepszy od wszystkich.– Przez dwa miesiące leżałem na plaży z dala od ciebie. Wspaniałe wakacje. Szkoda, że nie trwają dalej. – Wzruszył ramionami i ponownie spojrzał na stan swojego wyglądu.– Co masz zamiar z tym zrobić?
No w końcu ONA na NIEGO wpadła i wylała mu kawę. NA KURTKĘ. Jasne, przecież może sobie iść i kupić nową (i kurtkę, i kawę), ale po prostu chciał podenerwować Carter. Skoro on uczciwie starał się zapomnieć o jej istnieniu, przestać interweniować w jej życie, a ona tak bezczelnie na niego wpada, to chyba musi mu to jakoś wynagrodzić, prawda?
To wcale nie jest pretekst, aby spędzić z nią chwilę dłużej. Ani trochę, żeby nie było. Ale w sumie... wypadałoby się ubrać w coś innego, bo wybrudzone ubranie obniża reputację Leona Parkera. A, no i rozmowa z Carter też, ale tym się nie przejmujmy.

Nic mu się nie należało, jest ostatnią osobą, która ma prawo oczekiwać od niej czegokolwiek. To jej należą się wyjaśnienia!
Dalej nie rozumie sytuacji z grudnia, dlaczego nie powiedział prawdy? Czekała, aż w końcu powie pomogłem ci, a teraz ty masz u mnie dług, ale tak się nie stało. Nigdy nie dowiedziała się jaki ten egoistyczny gamoń miał cel w zadbaniu by jej matka (jego też, ale dla niej ta się liczyła w tej sytuacji najmniej) nie poznała prawdy o udawanym związku Leilli i... Dalej nie pamięta jak się nazywa... Aszchabad? Ashton? ASHEMY! O TAK!
Brawo Leilla, przypomniałaś sobie. Teraz szybko o tym zapomnij.
Nie chciała go przepraszać nie czuła takiej potrzeby, a nawet nie widziała w całej sytuacji swojej winy. Więc nie jest mu nic winna. Za to on powinien w końcu jej wytłumaczyć, tak wolno jak tłumaczy się sześciolatce funkcjonowanie gospodarki rynkowej.
Jak to się nie tłumaczy tego dzieciom? Naprawdę? Chyba mam stare źródła...
I tak podświadomie chciała usłyszeć, że zrobił to dla niej. Ale oczywiście się do tego nie przyzna. Nawet sama przed sobą.
- Nie wiem co zrobię, wiem, że na pewno jeśli napiszesz do mnie wiadomość to będę ją olewać po krótkiej wymianie zdań, potem gdzieś sobie zniknę na dwa miesiące i nadal nie odpowiem na twoje pytanie.

Leon westchnął, spoglądając Leilli w oczy. Dlaczego nadal o tym pamięta? Nie mogła zapomnieć? W końcu tak szybko przychodzi jej zapominanie tylu rzeczy... Czemu to nie jest jedna z nich?
– Moglibyśmy porozmawiać o tym, jak strasznie się zachowałem, jak bardzo chcesz poznać odpowiedzi na te wszystkie pytania... Czy o tym, o co masz zamiar pytać.– przyznał, spoglądając na zegarek.– Jeśli oczywiście masz czas.
Dobra, a więc powiedzmy, że te dwa miesiące nie poszły na marne. W końcu przemyślał sobie wszystko i prawdopodobnie ma odpowiedzi na każde możliwe pytanie. Przynajmniej tak mu się wydawało...
Postanowił, że będzie chociaż w pięćdziesięciu procentach szczery. W końcu nie może do końca życia unikać Carterówny, bo ona przecież nie da spokoju, póki nie będzie wiedzieć, tego, czego chce wiedzieć.
Jednakże przed rozpoczęciem rozmowy chciał pójść do pierwszego lepszego sklepu, kupić jakąkolwiek kurtkę i nie wyglądać jak pajac z tą plamą po kawie... To jest jego jedyne życzenie. I wtedy może poświęcić nawet całe życie Leilli...
E NIE. ODWOŁUJĘ TO. Leon nie chce spędzić z nią całego życia. Przecież on nawet jej nie lubi...

Dlaczego Leilla nie potrafiła zapomnieć o tym wszystkim? Bo wydawało jej się to irracjonalne, nie mogła uwierzyć, że to było prawdziwe, liczyła, że powie jej, że to był zakład, jednak czas mijał, a on się do niczego nie przyznawał. Omówmy się - wymówka z jemiołą jest zupełnie nieprawdopodobna.. Do tego nie wierzyła, że chciał ją uratować przed wydziedziczeniem, przed utratą dobrego imienia, co na pewno byłoby spowodowane przez Rosemary, która nie potrafi trzymać języka za zębami. Jak ta panienka ją denerwowała, szczególnie od czasu, gdy jest zaręczona z Leonem, wtedy stała się podwójnie... nie... Potrójnie irytująca! A nawet poczwórnie. Ale oczywiście, to nie ma nic wspólnego z tym, że Leilla lubi Leona! Wcale, bo przecież go nie lubi, jej zależy jedynie na odpowiedziach.
Musiała iść zostawić ciuchy w mieszkaniu, przecież nie będzie tak z nimi chodzić.
- Za piętnaście minut w Starbucksie - rzuciła i odwróciła się w stronę wyjścia.