Plac z fontanną

- Oo, I'm a mess right now... - śpiewał smutno, a dookoła niego przechodzili ludzie. Zajęci swoimi sprawami nie zwracali uwagi na nic oprócz czubka swojego własnego nosa. A on siedział po turecku przy fontannie z futerałem wystawionym na drobniaki i grał, i śpiewał. A głos miał świetny, palce również sprawne. Jego dziewczyna, Dalia, była cudownym instrumentem, z duszą i uczuciami. Wieczorami zawsze głaskał ją czule, jako najlepszą przyjaciółkę i kochankę wszechczasów. Jakoś nigdy nie znalazł lepszej partnerki od niej, mimo, że próbował. Jedynie jego bliźniaczka była ważniejsza.
Zresztą dziewczyny i tak się nim interesowały. Miał bardziej zadbane włosy w kolorze antracytu niż 90% z nich. W dodatku nosił się luźno, coś pomiędzy punkiem, metalem a prawdziwym rockmanem. Jednak podobno najśliczniejsze były jego oczy, wesołe, przyjazne, błyszczące. Cud miód i orzeszki. Szkoda, że miał zarostu, a jego skóra bardziej pasowała do niemowlaka niż prawdziwego mężczyzny. Ale nie można mieć wszystkiego, prawda?
Nagle zauważył w tłumie znajomą dziewczęcą sylwetkę. Przestał grać. Nie wierzył własnym oczom! Nie widział jej kilka dobrych lat, mimo, że kiedyś byli najlepszymi przyjaciółmi... co prawda w dzieciństwie widywali się raz do roku, gdy przyjeżdżał na farmę wujka Cola, ale nie mógł się pomylić, to na pewno ona! A on nie pozwoli jej odejść!
- Sally?!- poderwał się i złapał ją za nadgarstek nadal w drugiej ręce trzymając gitarę. Poczuł miły dreszczyk adrenaliny. Ale z niego detektyw! Tylko co będzie jak się okaże, że to nie ona? Pewnie oskarżą go o molestowanie! Alan uciekaj!

Mimo, że w krew Sally jest w angielska w większym stopniu niż jej kuzynów, mieszkających w UK, ruda była tu poraz pierwszy. Oczywiście, jeśli nie wiadomo o co chodzi, chodzi o pieniądze. Ojciec Rosemary i ojciec Sally to bracia, którzy przed narodzinami swoich dzieci, pokłócili się o spadek. Sally była izolowana od brytyjskiej części rodziny. Dopiero w tym roku - po śmierci ojca - spotykała ich pierwszy raz na pogrzebie. Wtedy też ciocia Jane zaproponowała, że jeśli będzie dalej chciała studiować w Londynie, to chętnie ją przyjmą do siebie. Postanowiła ich odwiedzić, a także zwiedzić kilka potencjalnie przyszłych uczelni. Robiła sobie rok przerwy pomiędzy maturą, a rozpoczęciem kolejnego etapu edukacji, zwiedzała świat, poznawała obce kultury i starała się przeżyć najdłuższe wakacje swojego życia jak najlepiej.
Jej myśli na temat Londynu przerwał znajomy głos, odwróciła się, przerywając czytanie informacji o nowym filmie z jej ukochanym aktorem, ah to uzależnienie od portali społecznościowych! To okropne, że nawet dnia nie wytrzyma bez facebooka. Przyglądając się chłopakowi przypomniała sobie, gdy pewnego dnia rzuciła swojego przyjaciela z dzieciństwa ciastem czekoladowym, cóż za marnotrawstwo. Dopiero po kilku sekundach domyśliła się, że to ten sam człowiek!
- O Zeusie... Alan? - delikatnie uśmiechnęła się.

Był ciepły wieczór. Ludzie wyszli na spacer, napawać się widokiem świateł miasta. Plac Sir Hansa Sloane'a nie był jednak bardzo oblegany przez mieszkańców Londynu. Severian odetchnął z ulgą. Lubił podziwiać architekturę Londynu, która łączyła w sobie wiele motywów, począwszy od antyku aż do postmodernizmu. Mając tak zafiksowaną siostrę w kierunku projektowania, wbrew swojej woli obył się ze sztuką wizualną.
Jak prawie zawsze, na smyczy trzymał swoją lustrzankę, na którą pracował całe lato w rybnej restauracji na jednym z wybrzeży Wielkiej Brytanii. Musiał do pracy wykonać kilka dobrych zdjęć, przedstawiających przestrzeń miejską.

Był ładny wieczór. I był to absolutnie idealny pretekst żeby wyrwać się z domu ciotki i wujka o co za przypadek że mieszka u ciotki i wujka jak pewien bohater, pewnych książek i filmów . Nie żeby było u nich jakoś bardzo źle, właściwie było całkiem w porządku, ale to nie zmieniało faktu, że lubiła te wszystkie momenty, kiedy mogła być sama, kiedy mogła w spokoju pomyśleć o tym wszystkim co dzieje się w tym dziwnym mieście, w krótkim każdy gdzieś pędzi. A może to nie kwestia miasta tylko naszego społeczeństwa, które nie ma czasu żeby się zaytzymac, popatrzeć na niebo, jednocześnie zupełnie przypadkowo wchodząc komuś w kadr zdjęcia? Cóż, Sally niestety miała na to czas, więc nieświadomie prawdopodobnie popsuła komuś zdjęcie. Szkoda że jeszcze jest nieświadoma komu...

To był moment, w którym był skupiony jak nigdy w swoim życiu. Idealne ustawienie, nikogo w pobliżu (ślepy Sev), wysunięcie lampy błyskowej i...
— Cholera jasna — zaklął głośno, prostując się natychmiastowo.
W podglądzie zobaczył czyjś zadarty nos i burzę rudych kosmyków, w tle niknęła Venus, wychodząca z fontanny.
— Nie prosiłem o modelkę! — warknął do osoby, nie wiedząc, z kim miał do czynienia.
Zmrużył oczy, wpatrując się w nią, aż nagle na jego ustach zagościł uśmiech. Panna z restauracji.
— Sally Werter, proszę proszę — powiedział zawadiackim tonem, podchodząc bliżej.

Wyrwana ze swoich myśli Sally w pierwszej chwili nawet nie zrozumiała co ten niewiarygodnie przystojny dziwny człowiek do niej mówi. Dopiero po chwili gdy dostrzegła że trzyma aparat i jest zwrócony w stronę, przez którą ona przed chwilą przechodziła, zrozumiała jak bardzo mogła zjebać i jak bardzo ten człowiek miał prawo jej nienawidzić. Chociaż w sumie to jaki normalny człowiek, który mieszka w Londynie robi zdjęcia londyjskim zabytkom? Nie jest to raczej cechą charakterystyczna dla turystów, którzy chodzą niczym zombie z tymi swoimi aparacikami i nie widzą że ktoś obok nich przechodzi?
Zaśmiała się jednak słysząc bardzo sprytny i udany żart ze swojego nazwiska. Zaskakujące że zapamiętał aż DWA fakty o niej - jej imię i to że cierpiała razem z Werterem czekając na jego głupią śmierć.
— Wybacz nie chciałam psuć zdjęcia, zamyśliłam się...

— Nic nie szkodzi, widocznie tak miało być. — Delikatny uśmiech nie schodził mu z twarzy. — Myślisz, że Venus mogła być rudowłosa? — zapytał, patrząc na marmurowy posąg za jej plecami.
Severian nie należał do osób, które schematycznie prowadziły rozmowę. Świadczyć mogło o nim też to, że się nie przedstawił. Często zapominał o manierach, a kobiet nie traktował ze szczególnymi przywilejami. Niejednokrotnie zastanawiał się, co oprócz fizyczności definiuje kobiecość lub męskość.

W sumę fakt że nie znała imienia chłopaka, odrobinę ją denerwował. W końcu on mógł ją sobie nazywać Sally Werter a jej wciąż pozostało nazywanie go dziwnym nieznajomym, który pije cukier z dodatkiem kawy. Ale nie wiadomo dlaczego coś blokowało ją przed zapytaniem o jego imię. Może to fakt, że nie miała pojęcia jak to zrobić, żeby nie brzmiało jakby była jakąś psychopatką.
Odwróciła głowę, aby spojrzeć na Venus, bogini miłości, najpiękniejsza kobieta na świecie. Grecy (a potem również Rzymianie) mieli wyobraźnię aby skonstruować tak rozbudowany system wierzeń, w którym każdy bóg miał swoje zadnia i każdy z nich miał jakąś cechę czyniącą z niego człowieka.
Wróciła wzrokiem do nieznajomego.
— Myślę, że jest to całkiem możliwe. Szczególnie że dla Rzymian rudy kolor włosów nie był czymś naturalnym. Więc może automatycznie były dla nich czymś niezwykłym?