Hampstead Heath Park {park}

Złapała na kubek i delikatnie się uśmiechnęła, patrząc pierwszy raz podczas tej rozmowy na niego.
Jej ulubiony. Ciekawe że jest w stanie to zapamiętać. Pewnie kupował go już z milion razy. W końcu znają się od zawsze, a ona od zawsze pije dokładnie to samo. Tak nawet bardzo od zawsze ( tak nie pisze wikens).
Ciekawe czy Leon byłby w stanie zapamiętać takie nieistotne szczegóły jak rodzaj jej ulubionego napoju...
Nie żeby miała coś przeciwko Leonowi! Wręcz przeciwnie, uważała że jest bardzo przystojny, wyjątkowo miły i zadziwiająco inteligentny. Jednak to nie zmieniało faktu, że to nie jest człowiek dla niej. To nie jest ktoś z kim Rosemary czuję się bezpiecznie, tak szczerze w jego obecności zawsze jest trochę... zaniepokojona? Tak, to dobre określenie. Jakby wszyscy ją obserwowali i oceniali każdy ruch, nawet głupie stuknięcie obcasem.
Z Ashem tak nie było. Czuła się swobodnie, nawet w tym głupim sweterku.
Wzięła łyk napoju.
— Cesarzowa Elżbieta, księżniczka Sisi. Wiesz co jest ciekawe? Zmarła po wbiciu pilnika w serce. Całkiem ciekawy sposób na śmierć.

Wyprostował plecy i wyciągnął nogi przed siebie, patrząc to na Rosemary, to na ludzi dookoła. Pił wolno kawę, wystukując palcami rytm jakiejś sobie tylko znanej piosenki. Lubił takie dnie, podczas których mógł bez problemowo spędzić czas z de von Wangol, po prostu porozmawiać, posiedzieć, porozwiązywać jakieś zagadki czy zadawać głupie-twórcze pytanie, typu "O czym myśli spadający listek?". Lubił też z nią milczeć. Po prostu siedzieć i słuchać równego oddechu i jej, i swojego. Bo z nią nawet takie czynności, które zwykle uważał za nudne, były najlepszą przygodą w życiu. Dzięki niej jego świat wydawał się ciekawszy i spokojniejszy. Zaczynał lubić samą czynność życia, cieszyć się z niej. To na pewno dzięki spotkaniom z zuchami.
Mimo dziwnych myśli, które kłębiły się w głowie nastolatka, po usłyszeniu tych słów od Rose, uśmiechnął się delikatnie. Rosemary muchy by nie skrzywdziła, a co dopiero siebie... Chyba, miał przynajmniej taką nadzieję.
- Czyżbyś szukała dość łatwego i spektakularnego sposobu na śmierć? - zapytał zaniepokojony Ashemy. - Myślę, że to nie jest dobre wyjście z sytuacji...

Odnosząc się do twojej wypowiedzi - faktem jest, że Rosemary nie skrzywdziłaby muchy, a tym bardziej samej siebie. Po pierwsze - boi się bólu. Nie tylko fizycznego, psychicznego też, a samo popełnienie samobójstwa kojarzy jej się z dwojakim pojęciem bólu. W końcu Rose jest z tych typów ludzi, którzy unikają wszelkich zabiegów, gdzie wymagane jest podanie znieczulenia, bo samo podanie tego znieczulenia już kojarzy jej się z bólem, którego ona za wszelką cenę chce uniknąć.
Po drugie - ma jeszcze w swoim życiu kilka rzeczy, które chce zrealizować - plan naprawy świata, który może być zrealizowany tylko przez nią, a przez które wszystkim z całą pewnością będzie się żyło dużo lepiej!
Wzięła koleiny łyk swojego napoju, gdy zrozumiała co znaczy ta sytuacja, naprawdę starała się zapomnieć, że będzie musiała zmienić nazwisko ze swojego bardzo długiego, na takie jakieś krótkie. I że będzie rodziną ze swoim najlepszym przyjacielem . Wzięła więc łyk napoju, starając się jakby udawać, że absolutnie nie rusza ją ta sytuacja.
Mimo że ruszała ją bardzo.
— Nie ona wbiła sobie ten pilnik, ktoś na nią napadł. Ale to nie zmienia faktu, że to ciekawy sposób na śmierć.

- Niewątpliwie oryginalny, muszę przyznać - powiedział Ashemy, opierając się wygodniej na ławce. - Ale jeśli sugerujesz, że ja mam Cię nadziać na pilnik, to myślę, że znasz odpowiedź.
Tak, nawet w tej sytuacji Ashemy postawił na żarty, co nie było zbytnio w jego stylu, a co Rosemary wiedziała. Jednakże, co w tej sytuacji było w ich stylu? No chyba właśnie nic nie było. Żadne z nich nie było sobą, dlatego uważał, że kolejna mała zmiana, nawet na taką inną, może być dobra. Lepsze to niż wymyślenie planu ucieczki do Meksyku, zmiany imienia na Javier i Sofía i utrzymywania się z handlu narkotykami i bawełny. Chociaż może to jednak dobry plan? Ash ma oszczędności, może je przeznaczyć na fałszywy paszport, bilety lotnicze i inne potrzebne rzeczy. Plan jest przecież genialny! I chyba zaraz podzieli się nim z Rose.

Śmierć byłaby ciekawym rozwiązaniem całej tej sytuacji! Jednak perspektywa śmierci z dłoni Asha nie wydawała się kusząca ponieważ a) poszedłby do więzienia b) miałby wyrzuty sumienia c) zmarnowałaby mu się przyszłości. A oczywistym było iż Rosemary nie chciała aby jej przyjaciela, spotkała krzywda, żeby musiał ponosić odpowiedzialność za decyzję ich rodzin. A poza tym jak już wcześniej wspomniałam Rosemary kocha życie i raczej nic nie spowoduje zmianę jej stanowiska, nawet ślub z Leonem (swoją drogą ona wciąż jest wyznawcą teorii że Leon i Leilla byliby cudowną parą, no cóż, nie powiem kto jeszcze tak myśli ja), tak w sumie to czym on się przejmuje, przecież nikt nie zabroni jej się rozwieść tak? Mogą ją zmusić do ślubu, ale nie do zostania w tym popapranym małżeństwie!
a nie.
jednak chyba mogą.
Rosemary zaśmiała się, słysząc ten żart, pasował jej do niego, sprawił że miała chociaż pozory tego że wszystko jest normalne.
— Nie to miałam na myśli!

Ash również się zaśmiał, jednak mało wylewnie. To nie pora na żarty! To pora na lody koral. Chyba. Bo jak Rose się uśmiecha, to dobrze, więc jednak jest pora na żarty. Wszystko, aby tylko się uśmiechała i była tą kochaną i wiecznie zajętą de von Wangol.
- Nie? - zapytał stanowczo zdziwiony. - No cóż, w każdym razie wiedz, że zawsze służę pomocą. We wszystkim. Oprócz zabójstwa. Ucieczka z kraju, albo sprzed ołtarza, zbiórka zuchów, jakieś akcje charytatywne bardzo chętnie.
Ash wpadł w tej chwili na bardzo genialny, fantastyczny, hiper ultra super zarąbisty plan! Bo gdyby tak pogodzić Daneilę i Colette i powiedzieć im, że Leilla i Leon pasują do siebie bardziej niż Rosemary i Leon? No to jest bardzo dobry plan, prawda? Szkoda, że mało wykonalny. Co ja piszę, szkoda, że niemożliwy do wykonania. I, że tak nie będzie za żadne skarby tego, ani każdego innego świata. Bo nic, ale to nic nie przekona pani Parker i Carter do pogodzenia się, siedzenia przy jednym stole i picia wspólnie herbatki.

Ciekawym było to, że Rosemary wpadła na dokładnie ten sam pomysł. Ale coś złego się z nią stało. Straciła jakby wiarę w to, że pogodzenie pani Carter i Parker było możliwe. A nawet jeśli by do tego doszło, to obawiała się, że argument Leilla i Leon do siebie pasują, nie zadziała. Swoją drogą czy chciałaby postawić kogokolwiek, chociażby to była Leilla, w takiej sytuacji? W sytuacji z której nie można się wymigać? W której cała twoja przyszłość nie zależy od ciebie? Nie chciała tego robić nikomu, a już na pewno nie Leilli, szczególnie gdy słyszała na mieście już kilka plotek o niej i Lauréncie Delacroixie. Byliby bardzo... oryginalną parą.
Rosemary naprawdę doceniała słowa Asha, dobrze było wiedzieć że w tej sytuacji jest przynajmniej jedna osoba, na którą może liczyć. Której zależy na jej szczęściu.
— Zapamiętam, jeśli kiedykolwiek pozwolą mi znowu zajmować się zuchami.
Zrobiła się wyraźnie smutna. To chyba drażliwy temat.

-  Jestem pewien, że pozwolą - powiedział, ale widząc smutek przyjaciółki, stwierdził, że chyba powinien zmienić temat. - Emm... Rose, może chciałabyś gdzieś pójść? Coś zrobić?
No w tej sytuacji nie wiedział w sumie co jej zaproponować. Sklepy odpadają, imprezy tez. Może gdzieś pojadą? Weekend w górach! Może jakiś kurs survivalu albo gotowania egzotycznych potraw? On na prawdę zrobi wszystko, cokolwiek poprawi jen humor.
Ash wiedział, że to nie będzie łatwe. Jemu w sumie też było trudno, bo Rose jest mu bardzo bliska. A ogłoszenie zaręczyn Leona i jej przekreślało jego szansę na jakikolwiek związek z nią, o ile w ogóle jakąś miał.