Daphne Restaurant {restauracja}

Vienne Delacroix wcale nie była żadną narwaną matką-psychopatką, ale roztargnienie i rosnąca niebezpiecznie od rana nadpobudliwość matki nie robiła na młodym blondynie wrażenia. Ignorował fakt, że kobieta nie może usiedzieć w miejscu, mimo jej zwyczaju porannych posiedzeń przed ogniskiem z jakimś Voguem w dłoniach. Prawdopodobnie nawet nie zauważył, że w jego pokoju postawiła dzień wcześniej torbę z logiem Korsa, z której wystawał kawałek materiału należący do nowiutkiego garnituru. Oczywiście odnalazł pakunek, gdy matka poleciła mu nałożyć na siebie nowe wdzianko, niezbyt wygodne swoją drogą. Biedaczek zdążył się już odzwyczaić od garniaków, oto co zrobiła z nim przerwa w studiowaniu… Jednakże (o mamo, jak dawno nie wracałam w ten sposób do myśli głównej), zmiana łaszków z tych sportowych na te krępujące ruchy, w których zaraz znowu będzie się musiał dumnie nosić, jak to prawnik ze szlachetnej rodziny, oznaczała jedno – matka ciągnie go na jakieś ważne spotkanie. No nie ukrywajmy, na rękę mu to nie było… Ale żeby tak mamie odmówić? Nie przejdzie.
Nasz kochany Laurént, posłuszny i niesprawiający mamuni żadnych kłopotów synalek, kroczył za Vienne niczym jej cień, aż do progu (chyba ekskluzywnej?) restauracji Daphne. I za nic w świecie nie przypomni sobie, kiedy go tu mieli zaszczyt widzieć ostatni raz, ale to musiało być wieki temu. Miesiąc temu.
O ile przez całą drogę mijający go ludzie mogli oglądać jego protekcjonalny, ale wciąż serdeczny, wyuczony uśmiech, tak kompletnie mina mu zrzedła po ujrzeniu w lokalu… no znowu tej samej, Carter, a kogo by innego los mógł mu pod nos podrzucić. Trzeba przyznać, Vienne wzięła go niezłym podstępem. Gwarantowała obiad z uroczą blondynką i jej dobrze znaną mu matką, ale „urocza” i „Leilla” znajdowały się w jego umyśle na dwóch różnych biegunach. Za nic w świecie nie skojarzyłby uroczej blondynki z Carterową. Niedorzeczne.

Lauréntowi generalnie daleko do płochliwości. Naprawdę, może jest tchórzem, ale po nim nie poznacie. Większość jego reakcji można sklasyfikować jako szybkie i zdecydowane. A jednak widząc Vienne zmierzającą żwawo w kierunku  tego niepoprawnego w jego ocenie towarzystwa i już po niedługiej chwili zasiadającą z gracją przy ich stole, jasnowłosy został okrutnie zbity z pantałyku. Zawahał się przed wejściem do środka, przez co dołączył do matki z parosekundowym opóźnieniem, albowiem nasz szalenie inteligentny blondyn był już pewny – wcześniejsze obawy były KONKRETNIE słuszne. Jeśli kiedyś coś tam pisałam o pomyśle wyjechania w celu budowania schronu gdzieś głęboko w kanadyjskim lesie, teraz to staje się realnym planem. Te dwie niezrównoważone kobiety naprawdę chcą doprowadzić do stworzenia pary, nie, małżeństwa ze swoimi ducha winnymi pociechami. To nikomu nie wyjdzie na dobre.
- Żeby uniknąć ryzyka zaistnienia tego problemu, wybraliśmy się pieszo! Londyn znów kwitnie, nieprawdaż? – Usłyszał tylko głos matki, ale o czym ona mówiła? Laurént nie zdawał sobie chyba większej sprawy z jej słów, kiedy jego myśli oscylowały wokół aranżacji małżeństwa, do czego dojść nie mogło póki był przy zdrowych zmysłach, a wzrok zatrzymał się gdzieś w centrum klatki piersiowej młodej Carter. No bądź co bądź, był tylko facetem, dziwne gdyby jego uwagi nie przyciągał kobiecy biust. Ale nawet TAKI dekolt nie był w stanie zmienić jego opinii o jakiejkolwiek bliższej relacji z tą dziwną kreaturą. Miał prawo do bycia powierzchownym, ale nie był przy okazji pusty. Wielka szkoda, że Leilla jest dość czujna i szybko poczuła na sobie wzrok jasnowłosego, co jej chyba nie pocieszyło w zaistniałej sytuacji. Laurént jak to Laurént, zaserwował jej na dodatek ten firmowy uśmiech, bo chyba przepaść czasowa od ich poprzedniego nieszczęsnego spotkania wymazała mu z pamięci fakt, że to NIE JEST ten uśmiech, który można skierować do jej osoby.

Co sądzicie o sierpniu.
CO SĄDZICIE O SIERPNIU.
Jak miło, że Vienne dopełniła wszelkich starań, by jej jedyny syn w każdej sytuacji, A PRZEDE WSZYSTKIM TAKIEJ, potrafił zachować się jak gentleman. Taktowny, dobrze wychowany mężczyzna na poziomie. Czyli Laurént Delacroix we własnej osobie. Nie parsknął na to niebywale niedorzeczne pytanie, nie drgnął żadnym mięśniem twarzy, co mogłoby świadczyć o jego zdumieniu czy rozbawieniu. No skąd, zachował klasę, kiedy Carter znów olśniewała swoimi równie nieadekwatnymi, kąśliwymi komentarzami! Ale kto by pomyślał, że takie pytanie może stanowić przyjemny powiew wiatru przed burzą?
W naturze pani Delacroix nie leży odkładnie rzeczy na później, toteż siedziała całą rozmowę o kwiatkach jak na szpilkach i Laurénta to coraz mocniej niepokoiło. Kobieta wyłapując błagalne spojrzenia przyjaciółki uznała prędko, że TOJUŻTENMOMENT i faktycznie poczęła przymierzać się do wyjawienia jakże radosnej nowiny.
- Laurént, ty chyba również? Wydaje mi się, że gdybyście tylko lepiej się poznali… - Czyżby tym wyminęła słowa „musicie się polubić”? - …z łatwością znaleźlibyście wspólny język. Dużo was łączy!
Pieniądze rodziców? Wzajemne uprzedzenie wobec siebie? Przebywanie w jednym pomieszczeniu?
- Moi drodzy, dorosłość to ten etap w życiu, w który wkroczyliście z jakimś nastoletnim bagażem doświadczeń, ale prawdziwe obowiązki dopiero przed wami. Jestem przekonana, iż wiecie, że rodziny piastujące swoje dobre nazwisko, muszą przyjąć na siebie owych obowiązków znacznie więcej. Nawet jeśli nie popierają ich słuszności. - Blondyn nienawidził, gdy ton jego na ogół ciepłej matki stawał się momentalnie apodyktyczny.
Błagam, zapytaj nas co myślimy o innej porze roku.
Laurént wcale nie wyobrażał sobie podobnej sytuacji w ten sposób. Przewidywał u siebie znacznie więcej luzu, jakiejś dojrzałości, gdyż kwestia tych obowiązków mogłaby go jeszcze przekonać… A tymczasem kminił w tej tlenionej główce, czy to już jest ten moment, w którym należy się matce raz sprzeciwić. Może nie teraz. Może nie jest za późno. Może nie będzie musiał jej zawodzić.
Zapytaj nas o jebany wrzesień czy październik, no dalej.
- Kochani, wraz z Colette chcemy was powiadomić o dacie waszego wspólnego ślubu, do której musicie uporządkować parę kwestii. Nie martwcie się aranżacją tego wydarzenia, podobnie jak wesela! Zapewniamy was, że wszystko zostanie dopięte na ostatni guzik!

Niedorzeczne. Absurdalne. Nieracjonalne. Nonsensowne. No po prostu kurwa nie.
- Myślę, że mamy jakieś prawo głosu. – Spojrzał z uniesionymi brwiami na matkę. Próbował dać jej jakikolwiek sygnał, że do niczego nie dojdzie i byłoby cholernie miło, gdyby teraz to odkręciły ze swoją równie bezmyślną psiapsiółą. Obserwował dokładnie twarz Vienne, gdy Leilla bez zawahania demonstrowała swój opór. Tak jak podejrzewał, ani drgnęła. Kiedy ona stała się tak bezwzględna? Czy naprawdę nawet po osiągnięciu pełnoletności, która mu tyle obiecywała, matka nadal pragnie ustawiać mu życie? Moje gratulacje Laurént, stałeś się pantoflem własnej matki. I prawdopodobnie nigdy nie wyjdziesz z jej cienia. Jesteś tylko żałosną marionetką. Jesteś niczym, możesz być jedynie odbiciem jej idealnego syna. Nigdy nie będziesz prawdziwą osobą.
Miał żal do Colette Carter. Znał doskonale jej bezkompromisowy charakter, a Vienne zaczynała mu ulegać. Wcześniej nie podejrzewał, że byłaby do tego skłonna. Jakim cudem Effie wydostała się z rodzinnego gniazdka i z przychylnością (tak mu się przynajmniej wydawało) dostała wolną wolę zarówno od Cyrusa, jak i Vienne, podczas gdy on siedział właśnie w towarzystwie wroga, czekając aż padnie data ich ślubu? Był oczkiem w głowie matki, jasne, ale nawet Denise dostała prawo zdecydowania o swojej przyszłości. A chyba nikogo nie zdziwi, że przyszłość ta będzie najprawdopodobniej bezdzietna i samotna. Czego przecież rodzice nie chcą.
Dawałeś sobą manipulować zbyt długo, a teraz dziwi cię, że jesteś zmuszony przez rodzinę do brania odpowiedzialności za ten nieliczny ród, bo tylko ty zostaniesz ze swoim nazwiskiem, które przekażesz dzieciom?
- Możecie wymienić się mężami i wziąć ponownie ślub, ale nie będziecie w nic angażować akurat nas.
Sprawy posunęło się za daleko, by robiło na nim wrażenie to, czy wywołał tymi słowami burzę, czy już Armagedon. – Kolacja była zajebista! – Ostatni uśmiech, po którym wstał i opuścił lokal. That’s all.

Dzień niespodziewanych zwrotów akcji jeszcze nie dobiegł końca, moi drodzy! Otóż sama Leilla, wyjątkowo głupia lub zwyczajnie wstrząśnięta i sfrustrowana, podjęła się próby rozmowy z dokonywującym rodzinnej rewolucji Lauréntem! Niezbyt mądre zagranie, ale może miało ono jakiś konkretny cel. Coś w stylu rozpoczęcia tworzenia teorii spiskowej przeciw tym wariatkom. Dobrze by było. Ale chyba istnieje taki istotny fakt, świadczący o tym, że ci dwoje mają coś ze sobą wspólnego, ponieważ na pewno nie zdecydowaliby się posunąć do czegoś, co mogłoby podchodzić pod zamach na zdrowie rodzicielek. Stanowisko Laurénta wygląda tak, że nigdy nie chciałby źle dla mamuni! Naprawdę. Nawet kiedy ta wyświadcza mu przysługę w zrujnowaniu jego dwudziestojednoletniego życia już na zawsze i bez odwrotu (rozwód równa się wieczne potępienie). Będą musieli myśleć mniej drastycznie.
Blondynowi akurat udało się wyżebrać od przypadkowego przechodnia papierosa i ledwo zdążył go odpalić, gdy w zasięgu jego wzroku pojawił się cień Carter. Pewnie potraktowałby ją jak powietrze, dobrze zdając sobie sprawę z tego, że już wystarczy mu frustracji na dziś, gdyby nie jej kolejny przeklęty komentarz. I pomyśleć, że mógłby ich słuchać dzień w dzień w ich, bleh, wspólnym rodzinnym gniazdku.
- Twoja matka to chora manipulantka.
Przez myśl przeleciało mu jeszcze parę obelg w kierunku samej młodej Carter, ale czy serio chciał się zniżać do tego poziomu? No skąd. Wystarczyło mu kompromitacji na dziś.

Powoli i boleśnie wdzierała się do jego świadomości prawda, że to była być może najmniej rozsądna rzecz na świecie, której się dokonał. Kiedykolwiek. Gdyby tylko zaświeciła mu się wcześniej pod kopułą ta ostrzegawcza, czerwona lampka i do tlenionej główki wpadł jakiś szalony pomysł, by spróbować przeprowadzić ze zmanipulowaną Vienne rozmowę, podczas której sam mógłby na nią wpłynąć i odciągnąć jakoś od tego samobójczego planu… Nie. To było nierealne. W takim też wypadku nie powinien żałować swojego, no nie oszukujmy się, w jego odczuciu to już WYKROCZENIA. No żeby tak z pyskiem do własnej rodzicielki? I przy okazji zaprezentować się z najgorszej strony, czyli wystąpić w roli tego Lauréncika, który nie wiedząc jak się zachować, klnie i ucieka? Najdziwniejsze w tym wszystkim było to, iż poczuł, że właśnie to było jego przeznaczeniem. Bunt, którego nigdy nie doświadczył.
Wyrwany ze swoich kumulujących się refleksji, leniwie przeniósł wzrok na blondynkę, gdy do jego uszu dobiegł dźwięk szklanej butelki odbijającej się od murku. Dopiero zauważył, że opuściła lokal z taką zdobyczą. Nie mógł powstrzymać cynicznego uśmiechu na te słowa, ale zdecydował się odpowiedzieć jej dopiero, gdy ten zszedł mu z twarzy. Tak też z grobową miną odparł neutralnym tonem:
- Nie dasz rady się jej postawić. – Może użył zwykłej, typowej dla siebie manipulacji, bo oczekiwał konkretnej reakcji. Może chciał skłonić ją do działania, którego sam jeszcze nie przewidział. W każdym bądź razie, pragnął na nią wpłynąć. Bardziej niż to wino, którego żałował, że sam stamtąd nie wyniósł!

Teoretycznie możemy mieć wpływ na każdego. Ludzie w gruncie rzeczy nie są tak skomplikowanymi istotami, potrzebują tylko impulsów. Ale w praktyce wygląda to tak, że nie każdego możemy na tyle łatwo wyczuć, by wiedzieć jak najkorzystniej wywołać pożądaną przez nas reakcję. Dzieci powinny znać swoje matki na wylot i vice versa, ale chyba wiemy jak to faktycznie wygląda. Jakby się głębiej zastanowić, Laurént nigdy nie czytał z Vienne jak z otwartej księgi. Ale nigdy nawet nie próbował. Natomiast matka nie musiała nawet zbytnio się starać, by nakłonić do wszystkiego swojego jedynego synka – tak też nie miała okazji lepiej go poznać, podejmując się próby rozszyfrowania jego słabych stron, które mogłyby ułatwić jej manipulację. Kierowanie Lauréntem było takie banalne. Aczkolwiek jedynie pani Delacroix mogłaby potwierdzić prawdziwość tego zdania. Natomiast, czy którekolwiek z nich kiedyś zastanawiało się jakby to mogło pójść w odwrotną stronę? No cóż, może warto byłoby się przekonać. I być może to jest najodpowiedniejszy moment na próbę zmanipulowania matki przez syna.
Leilla z pewnością próbowała zabrzmieć jak istota kompletnie pewna siebie i aktualnie wypowiadanych słów, ale jakie to miało odbicie w rzeczywistości? No w sumie Laurént mógłby się jeszcze nabrać. Gdyby nie znał Colette. Ale ustalmy ten smutny fakt; syn nie miał wpływu na towarzystwo matki. Tym też sposobem znał starszą Carter aż zbyt dobrze. Wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że i od tej młodszej od samego początku należało się trzymać jak najdalej. Nawet jeśli równało się to z ignorowaniem jej niepodważalnej urody, czego facet jego pokroju nie potrafił dokonać bez trudu!
- Miałaś okazję to udowodnić. – Wzruszył ramionami. – Kiepsko.
Gdyby operował trochę bardziej trzeźwym i Lauréntowym umysłem, a nie tym podkurwionego dwunastolatka, to może wpadłby na tę genialną ideę wkręcenia Leilli w odwalenie całej roboty (tj. oczywiście przekonania matki, że do niczego nie dojdzie i musi się z tym pogodzić). Mógłby użyć paru tych złudnych psychologicznych zagrywek, które zawsze działały na mniej inteligentne od niego panny, ale z Carterówną mogło być ciężej. Mogło, nie musiało. Pytanie tylko, czy odważyłby się spróbować.