Oxford Street {ulica}

Ashemy wcale nie dowiedział się dwa dni wcześniej, że Leon będzie akurat w tym miejscu i czasie na zakupach związanych z przyszłym wystąpieniem na temat nowego hotelu. Jako pierwszy z rodziny, który miał prawo do hoteli, już zaczynał pokazywać się w mediach, żeby jego twarz była kojarzona tylko z siecią sklepów 'Leo'. A, że chciał, żeby jego twarzy była kojarzona w miarę dobrze - poszedł wybrać nowy garnitur. I to nie do jakiegoś przypadkowego sklepu. Do sklepu swojej ciotki, projektantki, która ma mu coś stworzyć. Fajnie jest mieć znajomości w rodzinie.
Ale mniejsza.
Kiedy tylko młodszy Parker dowiedział się, że może spotkać "przez przypadek" Leona na mieście - od razu zadzwonił po Leillę. W końcu ich plan musi ruszyć, jeśli ma wypalić. Wszystko dopięte na ostatni guzik - są razem, starają się wyglądać jak przypadkowa zakochana para na przypadkowych zakupach w przypadkowym sklepie na przypadkowej ulicy. I prawie im to wychodziło, z czego był dumny, bo ogólnie to on aktorem był średnim. Ale Leilla nadrabiała za niego. I grała za ich dwójkę.
I kiedy tak oni sobie stali i przyglądali się wystawie w sklepie po drugiej stronie ulicy, z siedziby domu mody ciotki wyszedł Leon.
Gdy Ashemy go zauważył kątem oka, szturchnął delikatnie Leillę, informując tym samym, że czas zacząć przedstawienie.

Leilla oczywiście nie miała nic ciekawszego do roboty dzisiejszego południa. Oczywiście, mogła spotkać się ze swoją jedyną najlepszą przyjaciółką, mogła nadrobić odcinki seriali, a była mocno do tyłu, mogła spokojnie czytać książkę pewnego polskiego pisarza - niejakiego Juliusza Słowackiego,  cóż Julek jest popularny w UK. Z tego co pamiętam z opowieści, nawet bardziej niż ten zdrajca narodu Mickiewicz. Właściwie to Leilla miała dużo do zrobienia. Ale przecież spędzenie czasu z bratem idioty, na którego nie może patrzeć haha jest też dobrą ideą.  Nie  no dobra. Nie jest.  Jest beznadziejne. Szczególnie, że Ashemy był nudny. Bożena, Leilla chyba nigdy się tak nie nudziła, a ogląda co roku podczas świąt te same filmy, których ma dość. Nawet te filmy nie były tak nudne, gdy ogląda się je po raz 14. No ale cóż... Cel uświęca środki, jak to się mówi.
No i gdy szturchnął ją w ramię, spojrzała dyskretnie za siebie (boję się jej, ona jest straszna). I chwilę myślała co powinna zrobić. W końcu jeśli będą sobie tak stać, to to nie zrobi żadnego, nawet najmniejszego wrażenia. Myśl Leilla, myśl. Oglądałaś te wszystkie sitcomy! Tam często były tak bezsensowne akcję. Wierzę, że coś wymyślisz.
Żałuję, że to napisałam.
Bo,  gdy upewniła się z dwadzieścia razy, że Leon na pewno zobaczy całą akcję, pocałowała Ashemyego, odsunęła się udała, ładnie się pożegnała i poszła przed siebie wbijając wzrok w telefon niby przypadkowo przechodząc obok Leona.
Carter. Jesteś. Głupia.

Ashemy jak gdyby nigdy nic, jak gdyby takie sytuacje były dla niego codziennością (a nie były!) odwrócił się i poszedł, bo stwierdził, że ma do roboty ciekawsze rzeczy. A jeśli Leon będzie chciał z nim pogadać - zawsze może zrobić to w domu (jeśli nie zapomniał drogi do jego pokoju).
A, że Leon, głupi idiota, patrzył się na brata z rozdziawionymi ustami, nawet nie zauważył, że Carter przechodziła obok, dlatego, kiedy miał podejść do brata i już nawet cisnęło mu się na usta jego imię, ale niestety, zrobił krok do przodu i uderzył w Leillę. Jej telefon upadł na bruk, a Leo spojrzał na nią zdezorientowanym wzrokiem, a po jakiś dziesięciu sekundach zrozumiał kilka rzeczy: a) że właśnie na nią wpadł, b) że ona ma piękne oczy, c) że ekran w jej telefonie pękł na 95%, d) że od bardzo dawna nikogo nienawidził tak bardzo jak swojego brata, zakichanego Ashemy'ego Jamesa Parkera. Bo przecież... dobra, nie było żadnego argumentu dla którego Leon mógł uważać się za lepszego (no chyba, że w grę wchodzi to, że jest starszy. ALE NIE WCHODZI). I wcale się nie dziwił Leilli, że wybrała młodszego Parkera - przecież on sam (w sensie Leon) był głupim kretynem bez uczuć, który uważał Carterównę przez całe życie za wroga. I co teraz? Stracił szansę na polepszenie relacji z byłą-blondynką. I to przez Ashemy'ego!
- Carter, patrz jak chodzisz - mruknął, nie biorąc na siebie ani skrawka winy. Przecież on nigdy nie był winny.

Leilla chciała się śmiać, musiała bardzo uważać, żeby nie zacząć się uśmiechać. Dopiero, gdy dotarło do niej, że ten dźwięk to nie było coś w stylu wybuchu zazdrości, tylko stłuczdnie jej telefonu. Podniosła go z chodnika, spojrzała na mozaikę powstałą ze szkła i zaczęła głęboko oddychać. Teraz nie musiała udawać, że jest wściekła. Spojrzała na niego tymi swoimi ślicznymi oczkami z takimi starszym wzrokiem, do którego nie myślałam, że jest zdolna. Wyglądała, jakby chciała go zabić. Ale się powstrzymała i dalej nic nie mówiła. Wyglądało to tak jakby zbierała myśli i zastanawiała się nad tym co ma powiedzieć. Jednak tak naprawdę po prostu starała się nie zacząć przeklinać.
- Ty skończony szowinisto*, pajacu, gamoniu! Idź lepiej do okulisty! Cholerna cholera! Ty na mnie wpadłeś! Masz jakieś problemy z zachowaniem się normalnie w zdrowym społeczeństwie?! - krzyknęła, przestając się kontrolować.
*spieszę z wyjaśnieniem, nasza kochana Leilla miała dziś wiedzę o społeczeństwie, podczas, której użyto między innymi słowa szowinista oraz zdrowe społeczeństwo. Co do tego pierwszego, nie jestem pewna czy Leilla wie co to znaczy. Pewnie wydaje jej się, że jest to mądre słowo.

- Gdybyś patrzyła jak chodzisz, zauważyłabyś, że obowiązuje tu ruch lewostronny. A Ty idziesz pod prąd! - mruknął, nadal nie czując się winnym. I nadal nie zwracając uwagi na to, że go zwyzywała. Spokojnie, sam też ją kiedyś wyzwie. A może nawet teraz?
Nie, raczej nie. Wyzwiska typu: "brudna świnia", "krasnal ogrodowy", "burak z cebulandii (czyt. z Polski)" uważał za durne i nie posiadające klasy. A ludzi, którzy się nimi posługują na porządku dziennym, uważał za idiomów, którzy nie potrafią obrażać ludzi w elegancki sposób. Żeby kogoś obrazić, można powiedzieć, że ma na przykład... Ołowiane oko! Tak. Ładnie do brzmi, ale ogólnie przekaz jest obraźliwy. Dlatego Leon zawsze próbował używać inteligentnych wyzwisk (no chyba, że był pijany, wtedy to mówił wszystko,  co mu ślina na język przyniosła).
- Moja kuzynka nie wpada na ludzi z takich powodów jak ty, a jest niewidoma! - krzyknął oburzony. Nie. Noelia wpada tylko pod samochody.

Leilla przestała mieć jakąkolwiek nadzieję, że jej telefon  który przeżył dopiero tydzień wyda z siebie jakikolwiek dźwięk. A to było przykre bo Leilla obdarzyła ten telefon uczuciami! Nazwała go nawet, Sharon den Way, pięknie, prawda? mój też się tak nazywa, ale cii.
Dobra, można być głupim, ale przydałoby się trochę odwagi cywilnej, żeby powiedzieć wybacz, to moja wina,  bo to była jego wina!
Może i Leilla chciała doprowadzić do tej sytuacji. Ale to on jest winny morderstwa jej telefonu. Ma szczęście, że policja nie zajmuje się sprawami, dotyczącymi morderstw telefonów, bo Carter chętnie wsadziłaby go za kratki. Na miesiąc. Rok. Na 25 lat. W końcu ten telefon był niewinny! Biedny... Nie nacieszył się życiem.
Carter spojrzała na ekran i z nadzieją, spróbowała włączyć telefon. I nic. Pozostaje tylko prosektorium, kapilca i amen. Przecież zanim dostanie ten telefon, będzie musiała się z matką pogodzić, która jest dalej wściekła za zmianę koloru włosów. Ah, widok Colette,
płaczącej, to najpiękniejsze co ją kiedykolwiek spotkało. Chociaż to jest najmniejszy problem.
Musiała się uspokoić, w takich chwilach to żałowała, że nie ma torebki z pistoletem. Ale tą nosi tylko na nocne spacery z psem... Nie dlatego, że to jakiś stary model z poprzedniej kolekcji D&G, którego nikt o zdrowych zmysłach już nie posiada. Znaczy... Dlatego też.
Przemoc nie jest dobrym rozwiązaniem. Leilla uspokoiła się i podniosła wzrok znad komórki, którą po momencie wsadziła do kieszeni. Wymusiła uroczy uśmiech, do którego wydawało się nie jest zdolna i delikatnie przechylając głowę, powiedziała:
- Masz rację, to moja wina, przepraszam.
Gdybym jej nie znała pomyślałabym, że coś kombinuje.
Chwila...
Przecież ona dokładnie to robi!

- Od razu lepiej - powiedział, patrząc na Leillę.- Teraz możesz już iść. Najlepiej po LEWEJ stronie. - Kiedy to powiedział, odwrócił się z zamiarem odejścia. W końcu to był zajęty człowiek. Musiał jeszcze... pójść się napić, zadzwonić do Noelii, zadzwonić do Shadow, napić się, wrócić do domu, wytrzeźwieć i zastanowić się co dalej z tym wystąpieniem w telewizji. A, no i w międzyczasie odebrać garnitur od ciotki. TYLE SPRAW TAK MAŁO CZASU!
Szczerze mówiąc, Leon nie czuł w ogóle wyrzutów sumienia. Wolał trzymać się od Carter z daleka i nie utrzymywać z nią kontaktu, póki sam się nie upewni w tym, że jest jakakolwiek minimalna szansa na to, czy w stu procentach jest w niej zakochany. Bo w końcu to niemożliwe, nierealne, absurdalne wręcz. W końcu ani trochę go nie pociągała. W żaden sposób. Nadal była tą samą dziewczyną, która udawała głupią idiotkę. Nawet jeśli zmieniła kolor włosów.
I póki Leilla nadal była tą samą Leillą, było niemożliwe, że Leon Andrew Parker poczuje do niej cokolwiek, co mogłoby mieć jakąś większą wartość niż nienawiść.